Można było oddać broń, sztandaru-nigdy
Na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2004 roku obchodzimy Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Flaga- znak tożsamości narodowej i dumy, nie zawsze miała taką rangę. W dawnych czasach flagi (sztandary, chorągwie) były tylko i wyłącznie po to, by oddziały zbrojnych mogły odróżnić się na polu bitwy. Wtedy wygląd flag nie miał większego znaczenia, ważne było tylko to, by różniły się od siebie. Ale przecież już w tej roli flaga także była elementem skupiającym wokół siebie tych, którzy utożsamiali się z jakąś ideą, mieli wspólny cel. Z czasem stała się świętością dla żołnierza. Można było oddać broń, ale sztandaru – nigdy! Zdobycie wrogiej flagi (chorągwi, sztandaru) to do dziś największa chwała dla żołnierza. Utrata własnej jest największą hańbą.
Barwy naszej flagi zostały wzięte z herbu Królestwa Polskiego, którym był biały orzeł na czerwonej tarczy. Kolory te w czasach średniowiecza były zresztą bardzo popularne i wiele krajów ma właśnie takie barwy, w tym kraje związkowe Niemiec i Austrii. Do pewnego czasu identyczną flagę, jak Polska miały Czechy, a także - krótko - Czechosłowacja. Dla odróżnienia od polskiej w 1919 roku dołożono więc niebieski trójkąt, który symbolizował Słowację.
Mimo że barwy naszej flagi wynikają z kolorystyki herbu, nie brak legend na temat ich pochodzenia. Jedna z najpopularniejszych opowiada o Lechu, Czechu i Rusie. Ten pierwszy, mityczny założyciel naszego narodu, miał zobaczyć pięknego białego orła, na tle czerwonego zachodzącego słońca. Z tego zachwytu Lecha orzeł wylądował w naszym godle, a heraldycy dodają, że biel symbolizuje niepokalanie i uczciwość, zaś czerwień to odwaga i waleczność.