Wiek pary i zaradności
„Wiek pary i zaradności” to projekt, w ramach którego pasjonaci techniki i historii, poszukiwacze rozrywki, a także rodziny z dziećmi mogą wziąć udział w grach fabularnych inspirowanych zarówno konwencją LARP, jak i gier planszowych. Przenieś się wspólnie z nami w czasy rewolucji przemysłowej na Śląsku i Zagłębiu. W jednym z pokopalnianych obiektów, w których realizowany będzie projekt, wciel się w rolę dziewiętnastowiecznego przedsiębiorcy lub robotnika sprzed ponad 100 lat. Zapraszają: Szlak Zabytków Techniki Województwa Śląskiego, Towarzystwo Przyjaciół Siemianowic Śląskich, Siemianowickie Centrum Kultury – Park Tradycji w Siemianowicach Śląskich i Galeria Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Czeladzi. Projekt dofinansowano ze środków samorządu województwa śląskiego.
O czym będą gry?
O dziewiętnastowiecznej zaradności i różnych jej obliczach. Dzieląc przez chwilę losy przemysłowych rodów Rheinbaben i Hohenlohe, będziemy mogli wczuć się w trudną, wymagającą strategicznego myślenia, sprytu i refleksu, sytuację dziewiętnastowiecznego potentata biznesowego lub przedsiębiorcy chcącego pomnożyć swój majątek. Z kolei wcielając się w rolę robotnika kopalnianego, będziemy mieć na uwadze etos pracy w przemyśle oraz… „anty-etos” kreowany w parodystycznej literaturze polskiej, zgodnie z którym za robotnika zaradnego uchodzi ten, który umiejętnie uchyla się od wykonywania swoich obowiązków.
Kiedy? W jaki sposób?
Weekend 1 (26 – 27 listopada): SCK – Park Tradycji – gra pt. „Niemiec płakał, jak sprzedawał”
Weekend 2 (10 – 11 grudnia): Galeria sztuki współczesnej „Elektrownia” – gra pt. „Sowizdrzał mnie tego nauczył”
Każdego weekendu dana gra będzie powtarzana czterokrotnie (cztery tury tej samej gry). Jedna tura trwa ok. 2 godzin.
Wstęp na wydarzenie jest bezpłatny, obowiązuje wcześniejsza rejestracja: wiekpary.siemck.pl
Kto może wziąć udział?
W grze „Niemiec płakał, jak sprzedawał” w rolę przemysłowca wciela się 1 osoba dorosła. Może ona grać indywidualnie lub mieć swoich pomocników / doradców. Oznacza to w praktyce możliwość udziału drużynowego, przy czym dzieci biorące udział w grze przebywają pod opieką osób dorosłych. Każda drużyna ma swojego „kapitana” – osobę odgrywającą rolę przemysłowca – i to ta osoba ma możliwość podejmowania decyzji oraz wykonywania akcji.
W grze „Sowizdrzał mnie tego nauczył” w rolę robotnika kopalnianego wciela się 1 osoba, która ukończyła przynajmniej 15 rok życia. W tej grze każdy uczestnik bierze udział indywidualnie. Dzieci poniżej 15 roku życia mogą towarzyszyć graczom w charakterze obserwatorów. Nie ma możliwości zgłoszenia drużyny, natomiast w trakcie przebiegu gry „robotnicy” (uczestnicy indywidualni) mogą zawierać nieformalne pakty i wspierać się wzajemnie.
Niemiec płakał, jak sprzedawał
– gra czerpiąca z konwencji „biznesowych” i/lub strategicznych gier planszowych (np. Monopoly, Eurobusiness, Splendor, Kolejka, Reglamentacja) polegających na pozyskiwaniu i gromadzeniu zasobów.
Rok 1892. Książę Maksymilian Rheinbaben decyduje się sprzedać kopalnię Max (dzisiejszy Park Tradycji). Uczestnicy gry wcielają się w role dziewiętnastowiecznych arystokratów, potencjalnie zainteresowanych zakupem przedsiębiorstwa. Rozpoczyna się między nimi biznesowa rywalizacja. Gra toczy się w całym budynku Parku Tradycji. Działania uczestników są częściowo determinowane lub moderowane przez posunięcia bohaterów niezależnych (tj. aktorów i animatorów, którzy wcielają się w role istotnych postaci fabuły). Po upływie połowy czasu gry (ok. 1 godz.) następuje punkt zwrotny – dramatyczne wydarzenie, które sprawia, że stawka gry rośnie…
Sowizdrzał mnie tego nauczył
– gra czerpiąca z konwencji gier planszowych, których dominantą dynamiczną jest tzw. interakcja negatywna. Wysiłek uczestnika nakierowany jest na utrudnianie pracy pozostałym, obarczanie ich swoimi obowiązkami, uchylanie się od wypełniania zobowiązań bez ponoszenia odpowiedzialności.
Już na początku XVII wieku Walenty Roździeński, zarządca śląskich kopalń i hut, wydał dzieło Officina ferraria, będące jednym z pierwszych w Europie podręczników metalurgicznych, a jednocześnie zbiorem zaleceń związanych z dyscypliną i bezpieczeństwem pracy. Tekst ten, jak i wiele powstałych później, miał w znacznym stopniu na celu wytworzenie w społecznościach robotniczych poczucia obowiązku oraz utrwalanie etosu pracy w rzemiośle i przemyśle. Bardzo szybko, w reakcji na pouczenia zawarte w popularnym dziele, powstawać zaczęły anty-regulaminy pracy, parodiujące nakazy pierwowzoru oraz zalecające robotnikom nieposłuszeństwo, butę, lenistwo.
Rok 1880. Książę Christian Kraft Hohenlohe-Oehringen nie ustaje w wysiłkach zmierzających do zwiększenia produktywności kopalni Saturn. Wydobycie węgla właśnie osiągnęło 2,6 tys. ton rocznie, lecz książę uważa, że zakład stać na znacznie więcej. Uczestnicy wcielają się w role robotników, którym interes księcia nie leży na sercu. Zachęceni przez anonimowych autorów druków podżegających do lenistwa i nieposłuszeństwa, postanawiają uchylać się od swoich obowiązków oraz obarczać pracą swoich współtowarzyszy. Czy ich zachowanie ujdzie uwadze czujnego sztygara? To zależy wyłącznie od sprytu i zaradności danego uczestnika. Po upływie połowy czasu gry (ok. 1 godz.) zdarzenia przybierają na dynamice…